Skarpetki prane ręcznie

Pewnego wieczoru w ubiegłym tygodniu miałem chwilę, żeby posiedzieć przed komputerem. Gdy tak siedziałem podeszła do mnie Żona i na przedramieniu położyła mi parę delikatnych, beżowych skarpetek z lycrą. Gdy wyglądają spod nogawek nigdy nie wiesz, czy kobieta ma na sobie takie skarpetki, pończochy, czy rajstopy. Za to je lubię. Ale gdy zawisły na moim przedramieniu spojrzałem w górę na Żonę.

- Wypierz. - rzuciła krótko. - Ręcznie.

Mam cudowną Żonę. Czytałem o gościu, który się tym strasznie podnieca, że pierze ręcznie, to co Żona nakłada na nogi. Trochę go nie rozumiałem, aż do dnia, w którym Żona wydała mi ten rozkaz. Strasznie podniecające. Spodobało mi się. To nie była moja fantazja, ale to na prawdę mega podnieta.

Powiedziałem o tym Żonie, że byłem zachwycony Jej tonem i pomysłem. Przyznałem też, że to usztywnia mi małego w spodniach. I co zrobiła moja Żona następnego dnia? Wieczorem woła mnie po imieniu z łazienki. Więc odkrzykuję głupie "Co?". Brzydki nawyk. Przecież od razu trzeba biec, jak Pani woła. Już zacząłem wstawać, a Żona wychyla się z łazienki i spokojnie, ale stanowczo rozkazuje:
- Do nogi!

Podziałało. Żona wrociła do łazienki a ja przed Nią na kolanach. Żona delikatnie podnosi nogę na której jest skarpetka.
- Zdejmij i wypierz. - słyszę i bardzo się podniecam. Nie obyło się również bez całowania cudownych stóp. A rano zakładam Jej te wyprane poprzedniego dnia skarpetki i również całuję stópki. Jest wspaniale. Warto znosić nudę całego dnia dla takich chwil.

Mamy więc nowy wspaniały rytuał, a moje postanowienie o codziennym rannym i wieczornym całowaniu stóp Żony ma nowy, lepszy wymiar.