CB-6000S

Przyszedł. Przyszedł już w piątek. Ogromna ekscytacja, podniecenie i niepewność. Tak się złożyło, że byłem w domu i odebrałem przesyłkę. Chwilę później musiałem pojechać po Żonę, żeby odebrać Ją z pracy. Po drodze wstąpiłem na naszą budowę i tam zostawiłem paczkę. To miejsce, w którym można liczyć na zupełną intymność. W domu dzieci, babcia dzieci, a jeszcze jakby naszych było za mało, były także dzieci Siostry. A później nawet sama Siostra przyjechała
niby je odebrać, a się zasiedziała. Dobrze, że przeniosłem akcję na budowę, bo nie wiem, czy bym się doczekał. Ale zanim dotarliśmy tam, Żona jeszcze się wybrała do sklepu z zabawkami dla dzieci pod choinkę. Jak bardzo ja chciałem z niego wyjść! Jak najszybciej, żeby już znaleźć się na miejscu i zająć prezentem dla mnie.

Żona też okazała niecierpliwość, bo rzuciła się na paczkę i zaczęła składać sprzęt roztrzęsionymi rękami. A ja chyba jestem winien małą recenzję. Pierwsza ocena na podstawie wrażeń wzrokowych bardzo pozytywna. Kolor chromu rzeczywiście bardzo ładnie imituje metal. Negatywnie zaskoczył mnie widoczny pasek przez środek. Trochę psuje efekt, chociaż już w użytkowaniu, wcale nie zwraca się na niego uwagi. Wrażenie solidnego wykonania i trwałości elementów już po chwili pryska przy próbie nałożenia okazuje się, że plastikowe trzpienie łatwo mogłyby się złamać i trzeba po prostu uważać.

Niecierpliwość. Może nie powinno mnie być przy rozpakowywaniu. Żona powinna się zapoznać ze wszystkimi elementami, złożyć sobie pas i rozłożyć na sucho. Poczytać instrukcję. No, ale byłem. I okazało się, że żeby cokolwiek składać potrzebne są już moje genitalia. Trochę nieporadnie Żona dopasowywała te elementy. Zaciągnąłem Ją do kotłowni – jedyne pomieszczenie bez okien. W okna co prawda nikt nam nie zagląda, ale zawsze bezpieczniejsi jesteśmy, gdy okien nie ma wcale. W paczce była, co prawda próbka lubrykantu, ale wyglądała jak klej szybkoschnący, więc postanowiliśmy jednak pojechać na mydle w płynie. Żona była zaangażowana. Nawet przykucnęła, czy przyklęknęła przede mną.

Szybko okazało się, że przynajmniej na początek najlepszy będzie największy ring oplatający jądra. Żona dzielnie próbowała mnie zapiąć, ale bez mojej pomocy nie byłoby to chyba możliwe. Tym bardziej, że pojawiła się erekcja. Żona zdziwiona stwierdziła, że chyba jednak nie jestem taki mały, bo się nie mieszczę. Dowartościowanie piękne. Szkoda, że Żona nie zatroszczyła się o rozmiar wcześniej, przed zakupami. Przecież znam Ją i sam jestem sobie winny. Wiedziałem, że Jej się nie zechce, ale pozwoliłem marzeniom wziąć górę. Wspólnymi siłami wcisnęliśmy małego. Kłódeczka się zatrzasnęła. Żona stwierdziła, że estetyka jest w porządku. Zwyczajnie Jej się podoba taka klatka na moim malcu.

Kłódeczka ładna. Solidna i niewielka. Obawiałem się, że będzie kicz, ale okazała się rzeczywiście dopasowana. Nie wiem jak interpretować napis „Master”. Kluczykiem jestem zawiedziony. Sądziłem, że można będzie do używać jako elementu biżuterii mojej Żony. Tymczasem część z dziurką na kółko lub łańcuszek została wykonana z czarnego plastiku. Zwykły kluczyk użytkowy jak do kłódki rowerowej, lub jakiejś walizki. No słabo. Trzeba znaleźć inną małą, solidną kłódkę z ładnymi kluczykami, albo dorobić kluczyk, z zastrzeżeniem, że ma być ładny. Ciekawe, czy jubiler zrobiłby coś takiego?

Mijam się z Żoną na schodach. Z pewnością siebie, ale delikatnie wyciąga rękę w kierunku mojego krocza. Prawie nie czuję, że mnie dotknęła. Ale Ona poczuła, że mam na sobie zabawkę. Wystarczy. Zniewalający uśmiech zadowolenia, dumy i... władzy.

Dopiero po chwili zorientowałem się, że szczegóły techniczne przysłoniły nam niesamowitość tej sytuacji. Zapomniałem o romantyzmie i intymności. To w pewnym sensie historyczna chwila w naszym związku. Nawet mistyczna. Powinna być otoczona patosem. Przytuliłem Żonę. Pocałowałem. Podziękowałem. Czekała na to chyba. Świetnie zagrała:

- Dziękuję...

- Ja też dziękuję. Jestem zadowolona. Będziesz teraz posłuszny?

- To chyba tak nie działa.
- Jak to?

- Nie będę posłuszny. Już mam co chciałem.

- Będziesz... - Po twarzy Żony przebiegł uśmiech pogardy. Odchyliła głowę i przez zaciśnięte zęby syknęła – Będziesz posłuszny. Jak pies!

Zdołałem w odpowiedzi tylko przełknąć ślinę.